Kentlerden kadınlar ve çocukların eşit yararlandıklarını düşünmüyorum. Ekonomik ve sosyal eşitsizlik kentlere ve kent mekanlarına da sirayet ettiğinden toplumsal tüm eşitsizliklerin izini kentlerde de görebiliyoruz.
Yerel yönetimlerde kadınların fikri ve temsiliyeti güvenli, eşitlikçi ve kadının kendini gerçekleştirebileceği semt anlamlarını da taşıyor.
Kadınlar kentlerde her semtte kendini güvende hissedemiyor. Çocuklar ise daha da şanssız bir durumda.
Burası her ihtiyacımı karşılayabildiğim, kendimi güvende ve rahat hissettiğim bir semt. Ağaçlarına, parklarına rağmen bir şehrin içinde olduğun hissini de asla kaybettirmeyen bir yer.
Ankara Büyükşehir Belediyesi’nin kullanmakta olduğu amblem hukuken geçersizdir ve kerhen yürürlüktedir. Amblemin başarısız simgeselliği ise en hafifinden, bütün Ankaralılara yapılmış bir hakaret sayılmalıdır.
Burada olan hadise bir kültür inşasıdır; katılımcılık kültürü, ortak akıl kültürü. Kent konseyinin iyi yanı o oldu çünkü o kültür yıpranmıştı ve bir araya gelmeye çok ihtiyaç vardı. Farklı kesimlerden kurumların bir araya gelmesi çok önemliydi.
Geniş kadrolu, farklı meslek ve uğraş alanlarını temsil eden üyelerden oluşan kent konseyinin tek ortak paydası Ankara. Bu anlamda AKK ayrıcalıklı bir yapı değil, içe dönük kapalı bir yapı değil, Ankara dışında da başka bir gündemi yok.
Ankara’da 25 sene sonra belediye başkanı değişti. Büyükşehir belediye meclisinde çoğunluk olanlar, Türkiye’de iktidar ancak kentte muhalefet. Belediye meclisinde sağlıklı bir tartışma ortamı yok, kent sorunları değerlendirilemiyor. Peki kentin gerçek sorunları hangi platformda tartışılacak? Ankara Kent Konseyi hakkıyla kurulursa işte bu beklentiyi karşılayacağını öngördük.
Kentin seçilmiş belediye başkanı bu iklime itibar etmemiş olsa konuştuklarımızın hiçbir anlamı olmazdı. Bugün Ankara’da birbiriyle hiç karşılaşmamış insanların aynı masada toplanma nedeni günü kurtarma endişesi değil kentin geleceğini kurtarma endişesidir.
Adalet Ağaoğlu İlbank Bloklarında yaşarken, Polonya Elçiliğinin bahçesini görüyor evinden ve o Elçilik bahçesinde bir binanın çatısını çok seviyor, sadece o çatıyı görmek bile onu çok iyi hissettiriyor ve hep o orda olsun istiyor. Yaz Sonu romanında bunu Nevin’e söyletiyor; “insan yok olmak istemiyor, insan yaşadığı yerlerin yok olmasını istemiyor.”
